De fietsen zijn afgeleverd voor transport naar Nederland en Transavia vliegt ons dit weekend naar huis. Wij proeven van de grandeur van Rome en kicken langzaam af van het fietsen. We willen familie,
vrienden, collega's, ouders, schoonouders, Jael en Timo bedanken voor de lieve woorden, steun, aanmoediging en inspiratie. Bedankt!
Van het lago di Bracciano fietsen we de laatste kilometers naar Rome. Rond het meer troffen we een mediterrane sfeer; platanen, dadelpalmen, pijnbomen en bloeiende oleanders.Op weg naar Rome wordt
het lelijk en druk. Zelfs de laatste kilometers is het afzien; veel klimmetjes in de hete zon (33 gr). Dan wordt de bebouwing statig en stijlvol, we naderen de binnenstad, meer toeristen op straat,
we komen dichterbij, de spanning stijgt. Even later staan we op het imposante St. Pieterplein. Wat een bijzondere, emotionele en overweldigende ervaring. Een paar Zweedse meisjes zien het gebeuren,
ze voelen de sfeer aan, begroeten ons hartelijk en maken de foto's. Pelgrimfietser Henk, ook net gearriveerd, komt naar ons toe. Hij begrijpt het gevoel, de gedeelde ervaring schept een band. Het
vertrek van het St. Pieterplein voelt als een afscheid, een afscheid van een onvergetelijke reis.
De teller staat op 2161 km. Het is half drie 's middags en het is nog minder dan 100 km naar Rome. We fietsen rond de Mont Cimino, een oude vulkaan en worden verrast door een ander Italie. Dorpjes
zijn niet uitgestorven of opgepoetst voor de toeristen, maar levendig en echt Italiaans; de was hangt op in de smalle straatjes waar de lokale bevolking op weg is voor de dagelijkse boodschappen.
Vitorchiano, Soriano, Vignanello, Vallerano; klinkende namen voor prachtig gelegen stadjes, die een zuidelijke sfeer ademen. We genieten!
Het is zondag, we staan vroeg op, ontbijten stevig en beginnen aan de klim (40 km) naar Orvieto, een middeleeuws stadje hoog op een tufstenen rots, ooit deel van de Pauselijke Staat. Na drie uur
fietsen we Orvieto binnen, snakkend naar een stoel en een kop koffie. Er hangt een sfeer van gespannen verwachting in het stadje. Toeschouwers verzamelen zich en er klinkt gewijde muziek door de
smalle straatjes. Op een terras met een capuchino blijken we eerste rangs te zitten als de jaarlijkse processie voorbij trekt. Vertegenwoordigers van stadsdelen in middeleeuwse kleding en religieuze
groepen vormen een indrukwekkende optocht, die ons bijna twee uur weet te boeien. En weer beleven we een zondag in stijl.
Toscane blijkt ondanks haar schoonheid een mentale beproeving. De warmte en de met het landschap meegolvende route, leuk voor motorrijders, cabrio's en zelfs Ferraries en Lamborghinis, zo blijkt, is
voor onze toch zo getrainde benen te veel. Nog één ochtend trappen we ons er doorheen, het schitterende surrealistische landschap van Le Crete maakt veel goed. Dan buigen we af. De vernieuwde route
bereikt ons dankzij Internet én de attente reactie van Paul Benjaminse precies op tijd. We verlaten de heuvels, voor even ........
Tussen de kersenbomen in Vignola zien we hen voor het eerst zitten; vier Hollands-ogende verhitte jongenskoppies en vier fietsen met volle bepakking. Het blijken vier Belgen op weg naar Rome. Terwijl
wij de laatste tien km van die dag naar boven zwoegen op weg naar ons, zoals later blijkt, geliefde la Laterna, halen ze ons vrolijk en met gemak in. In het voorbijgaan hebben we even contact. Ze
zijn de tocht zojuist gestart in Modena, volgen net als wij de route Benjaminse en fietsen door zoals ze het zelf zeggen: 'totdat we er bij neervallen'. Petje af denken wij. Wij houden het die dag
voor gezien, blijven nog een dag in la Laterna, later nog een ochtend aan het zwembad van ons hotel en komen een paar dagen later aan in Siena. Wie zien we daar fietsen op het beroemde piazza Il
Campo? De Belgen, wij komen net aan, zij vertrekken. De volgende dag, zo'n 75 km verder, halen we hen in. Het 'totdat we er bij neervallen' blijkt een relatief begrip!
Het Toscaanse landschap levert de bekende mooie plaatjes. De route brengt ons over de heuvelkammen, zodat de vergezichten zich rondom ontvouwen. Het lentegroen van de Chianti-wijngaarden, het
zilvergroen van de olijfbomen, de geeltinten van gehooide graslanden en het donkergroen van de zo typerende Cypressen; Toscane is een golvend kleurenpalet; op de heuveltoppen terracotta dorpjes met
markante klokkentorens. Het mooie Toscane heeft echter zijn prijs: zwaar fietsen door hitte en hoogteverschillen en veel toeristen.
Na het doorkruisen van de Appenijnen dalen we af naar Toscane. Pistoia is onze pleisterplaats voor de nacht. De stad heeft iets van de uitstraling van Florence zonder de toeristische opsmuk. In een
trendy restaurantje laten we ons verrassen door uitstekende antipasti, primi- en secundi piatti en een dolci toe. De modieuze, elegante en soms wat extravagante outfit van passerende Italiaanse
schoonheden geeft de doordeweekse woensdagavond een feestelijk tintje.
